Μου αρέσει ιδιαίτερα να τριγυρίζω μέσα σε βιβλιοθήκες. Μ’αρέσει να παίρνω σβάρνα τα μικρά, στενά διαδρομάκια που σχηματίζουν οι όγκοι των ραφιών και να χαζεύω τίτλους και ονόματα, να ξεφυλλίζω βιβλία νέα με πούχρωμα ή “σοβαρά” εξώφυλλα με χρυσά γράμματα. Από τότε που απέκτησα την πρώτη μου κάρτα βιβλιοθήκης, κάπου στα τέλη του Δημοτικού θα πρέπει να ήταν, έχω διανύσει χιλιόμετρα μέσα σε μικρές και μεγάλες βιβλιοθήκες στον κόσμο. Αν κανείς προσθέσει και τα διαδικτυακά χιλιόμετρα ψάχνοντας για ψηφιακά κείμενα κι εργασίες, το μήκος αυτομάτως πολλαπλασιάζεται.
Αφορμή για τη σημερινή δημοσίευση, υπήρξε η ανακοίνωση της νέας ψηφιακής βιβλιοθήκης της Ευρώπης που πρόσφατα μετακόμισε στη Χάγη και χρηματοδοτείται από την ΕΕ. Θα τη βρείτε με ανοιχτό περιεχόμενο προς όλους σύντομα εδώ. Αποτελεί κοινή προσπάθεια πολλών ευρωπαΪκών βιβλιοθηκών που παρέχουν το ψηφιακό υλικό τους – από την Ελλάδα συμμετέχει η Βιβλιοθήκη Βέροιας – στους βιβλιοφάγους, αλλά κυρίως στους ερευνητές. Αρχικά απευθύνεται περισσότερο στο χώρο των Τεχνών και των Γραμμάτων παρά των Φυσικών Επιστημών, αλλά ακόμη κι έτσι αναμένεται να αποτελέσει σημαντικό κομμάτι της ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Από την άλλη πάλι, περνώ κάθε μέρα μπροστά από το ερειπωμένο και διαλυμένο κτίριο του παλιού πανεπιστημίου Ιωαννίνων, τη γνωστή Δόμπολη, και ανατριχιάζω όταν συνειδητοποιώ ότι οι γκρεμισμένοι τοίχοι με τον εναπομείναντα σκελετό του κτιρίου στέγασαν κάποτε τις νεανικές μας προσπάθειες για μάθηση, αλλά και κοινωνικοποίηση στο αναγνωστήριο-“περιστερώνα” του 5ου ορόφου…Και δυστυχώς κανείς – ούτε εμείς που περάσαμε από κει μέσα και βλέπουμε το βιασμό των αναμνήσεών μας να καταρρέει – δεν κάνει τίποτε.
Πάλι απαισιόδοξα κλείνω τη δημοσίευση και δε μου αρέσει 😦
ΥΓ Μιας και μιλάμε για βιβλία, να μερικά από τα καλύτερα “ψαχτήρια” για φθηνά, αλλά και σπάνια βιβλία:
An Isotopia 