Δουλεύω τα βράδια, σχεδόν κάθε μέρα. Κυρίως γράψιμο. Βγαίνουν πιο εύκολα οι λέξεις στο πληκτρολόγιο τα βράδια, κάπως κλείνει ο κύκλος της συσσωρευμένης υπερέντασης από τις δουλειές της μέρας. Καμιά φορά και μια μπύρα ένα ποτήρι κρασί δημιουργεί την αίσθηση ευεξίας.
Κάποιες φορές το γράψιμο είναι καλό, κυλάει χωρίς εμπόδια. Κάποιες άλλες κάθε γραμμή γίνεται βασανιστική επανάληψη με άπειρες διορθώσεις μπρος και πίσω. Τέτοιες σισύφειες στιγμής, καταφέυγω σε ηρεμία στο υπόβαθρο. Βάζω τα ακουστικά κι ακούω ραδιόφωνο, κυρίως θεατρικά στο Τρίτο ή ακόμη και standup comedy. Η μουσική είναι καλή, αλλά μου τραβάει την προσοχή. Όπως μου τράβηξε και την προσοχή πρόσφατα, δεν την είχα δει νωρίτερα (ήδη από το 2018), η εκπομπή του τρίτου προγράμματος “Όταν ο Τζίμης Πανούσης συνάντησε τον στρατηγό Μακρυγιάννη”. Είμαι ήδη στο 5ο επεισόδιο, από τα συνολικά 59 που έχει το playlist
Τα απομνημονεύματα που είχα τα χαρά να τα διαβάσω χρόνιαααα πριν και σχεδόν είχα ξεχάσει τον αυθεντικό του Μακρυγιάννη, του σοφού “αγράμματου” Έλληνα πατριώτη, να αποτυπώνεται τόσο ξεκάθαρα από τη φωνή του εκλιπόντος Τζιμάκου.
Ακούστε τα, πέρα από το ότι έχουν ενδιαφέρον και αξία ως παραγωγή, είναι τόσο ωραία η απόδοση του κειμένου στον προφορικό λόγο, που σε κρατάει με αμείωτο ενδιαφέρον. Μου χάλασε το βραδινό γράψιμο, βέβαια.
An Isotopia 