Ο Πρύτανης Μπουραντώνης δέχθηκε τον τραμπουκισμό ομάδας “αλληλέγγυων” στις καταλήψεις, προπηλακίστηκε, τραυματίστηκε, εξευτελίστηκε και τελικά διασύρθηκε με βάση πρακτικές του άλλοτε ισχύοντος ν.4000 επικαιροποιημένου στο έτος 2020. Ο εξευτελισμός προήλθε κυρίως από τη δημοσιοποίηση φωτογραφίας με τον Πρύτανη να έχει κρεμασμένη στο λαιμό του αυτοσχέδια πινακίδα με σχοινί, η οποία του φορέθηκε από το τάγμα των “αλληλέγγυων”. Μια εικόνα πολύ δυνατή, πολύ φασιστική, πολύ ανησυχητική.
Η ουτοπία της ύπαρξης ασφάλειας (προσωπικής, ακαδημαϊκής, ερευνητικής) εντός των ακαδημαϊκών χώρων, ιδιαίτερα των μεγάλων πανεπιστημίων, είναι καλά εδραιωμένη και γνωστή. Η παραφιλολογία για το άσυλο, το οποίο είναι σημαντικό αλλά συνεχώς παρερμηνευόμενο, έχει στερήσει από το δημόσιο διάλογο την ευκαιρία να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις σε ένα πολύ σημαντικότερο, χρόνιο πρόβλημα παραβατικότητας μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Η αποδόμηση της ραχοκοκκαλιάς των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων έγινε αρκετές δεκαετίες πριν, όταν άρχισε να αποφασίζει η θυρωρός για το ποιος θα είναι Πρύτανης και ο ηλεκτρολόγος για το πόσους φοιτητές θα εισάγονται στα ιδρύματα. Η ιστορία γνωστή, δεν υπάρχει λόγος να ξεφύγουμε σε συζήτηση για το πώς καταλήξαμε σήμερα εδώ.
Η ουσία του προβλήματος είναι η αξιακή κρίση που βιώνουμε. Έχει να κάνει με την έλλειψη σεβασμού προς όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία ήρθε σταδιακά και με γενναία βήματα στήριξης από αντιμαχόμενες πολιτικές ομάδες εντός των ορίων των ΑΕΙ. Ποιος μπορεί να συνειδητοποιήσει τι παράγεται μέσα στα εργαστήρια, στα σπουδαστήρια και στις κλινικές όντας εκτός του περιβάλλοντος αυτού; Ποιος μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσα ξενύχτια έχουν γίνει για να προαχθεί η επιστήμη ένα μικρό βηματάκι παραπέρα; Πόσες όμορφες προσωπικές στιγμές έχουν χαθεί στο βωμό της ακαδημαϊκής προόδου; Οι τεμπέληδες δεν το ξέρουν, οι αγνώμονες δε το σέβονται, οι τραμπούκοι με φασιστικές πρακτικές απλά το καταστρέφουν.
Ένας λαός έχει να επιδείξει τον πολιτισμό του πρώτα από όλα. Πολιτισμός δεν είναι μόνο τα αγάλματα των αρχαίων μας στη δική μας περίπτωση (συνειρμικά, τα 12 χρόνια υποχρεωτικής εκπαίδευσης κάνουν τον περισσότερο κόσμο να συνδέει τη λέξη πολιτισμό με εικόνες ερειπίων ναών ή μορφές κούρων με τα χέρια σφιγμένα). Πολιτισμός είναι πάνω από όλα το πλαίσιο κοινωνικής συμπεριφοράς, το πλαίσιο διαχείρισης του εαυτού μας μέσα στην κοινωνία μας, το γραμματικό επίπεδο του λαού, η διαχείριση των προβλημάτων με ευπρέπεια και κοινωνικό συντονισμό, η απομόνωση αποστημάτων που ροκανίζουν στέρεες βάσεις προόδου και ευημερίας.
Ο εξευτελισμός του Πρύτανη Μπουραντώνη είναι η επιβεβαίωση της αποτυχίας σε όλα τα παραπάνω. Τα αποστήματα εξακολουθούν να μην απομονώνονται και κυρίως, δεν υπάρχει ανάληψη γενναίας πρωτοβουλίας να θεραπευθούν. Η Παιδεία πρέπει να είναι η σημαία στην προσπάθεια αυτή, όχι ουραγός-επαίτης άλλων πρακτικών αναχρονιστικού χαρακτήρα και πόλωσης.
¨Είδα έναν άνδρα να πέφτει, όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχή…” Γ. Αγγελάκας (1993)
An Isotopia 