Η χαρά μου απίστευτη σήμερα!
Συνηθίζω τα πράγματα που θέλω να κάνω, αυστηρά για μένα, να τα κλωθογυρίζω στο μυαλό μου αρκετά πριν τα πράξω. Δεν είναι κωλυσιεργία, είναι μάλλον τελειομανία. Σε αυτό έχω καταλήξει μετά από τόσα χρόνια αναβλητικότητας. Θέλω να σκεφτώ την παραμικρή λεπτομέρεια, να τα κάνω ακριβώς όπως τα θέλω και τα φαντάζομαι, να διερευνήσω τη βέλτιστη λύση, να επιθυμήσω το τελειότερο δυνατό. Έτσι και με το συγκεκριμένο πρότζεκτ που ξεκίνησε κοντά 2 χρόνια πίσω.
Ανέβηκα στο παλιό πατάρι στο πατρικό. Ένας χώρος σκέτο θησαυροφυλάκιο. Όχι από πράγματα υλικής αξίας, όσο από αναμνήσεις και συναισθήματα. Βρήκα το παλιό Technics, τον ενισχυτή και το κασετόφωνο. Βρήκα και δυο ηχεία διαλυμένα. Τα άφησα να πιάνουν χώρο το πατάρι, δεν τα πέταξα. Θα ήταν σα να πετούσα μια εφηβική ορμή που έκανε να τα βάζω να τρίζουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Βρήκα και δυο κούτες βινύλια. Μα τι συναίσθημα, σκέτη τηλεμεταφορά!
Πήρε λοιπόν κοντά δυο χρόνια να τα στήσω όλα, να βρω νέες βελόνες, νέους ιμάντες, να γυαλίσω, να τρίψω, να οπτιμάρω τα βαρίδια, να βρω το κατάλληλο έπιπλο (έκανα ένα συμβιβασμό εκεί, ελπίζω να μην το μετανοιώσω), να διορθώσω τον ενισχυτή που με τα χρόνια έγινε μονοκάναλος, να αλλάξω καλώδια και επαφές, να ανοίξω έναν-έναν τους δίσκους… Τι αγάπη ξεχύθηκε, τι αναμνήσεις, τι γλύκες, τι πίκρες, τι δάκρυα από χυλόπιτες, τι ιδρώτας από το χοροπηδητό… Αγάπη μεγάλη το βινύλιο για όλους εμάς που μεγαλώσαμε μαζί του, στο δύσκολο τρόπο να ακούσεις τη μουσική και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου μέσα από τους ήχους, παλιούς και καινούριους. Τώρα μετανοιώνω που δεν αγόρασα κι άλλα βινύλια όταν μπορούσα, αργά πια να βρεις αυθεντικές εκδόσεις σε κανονικές τιμές.
Όλο το απόγευμα παίζουν οι U2 με το October και οι Depeche Mode στο διπλό τους live 101. Κάτι μου λέει πως θα έχουμε συναρπαστικές βραδιές πλάι πλάι, εγώ και το πικάπ μου. Αγάπη μόνο που λέει και το σύνθημα της εποχής.
An Isotopia 