Είναι εκείνες οι στιγμές που ακούω τα αξεπέραστα τραγούδια του Johnny Cash. Κυρίως αυτά. Και άλλων ίσως. Αλλά κυρίως τότε αισθάνομαι έντονα τη φθορά πάνω μου, το μάταιο μέλλον που οδηγεί στην αιώνια ανυπαρξία μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, στιγμή με στιγμή. Αποθαρρύνομαι γιατί νιώθω το βάρος όλων αυτών που δεν έκανα και δεν μπορώ πλέον να κάνω, και τον κυνισμό μου να ανδρώνεται, και τη σκληράδα στο χαμόγελο που δεν υπήρχε και την ανασφάλεια να με κυριεύει.
Άδοξο το τέλος μας. Και βέβαιο.
An Isotopia 