Τι ωραίο να μπαίνεις μέσα σε ένα αμφιθέατρο και να είναι σαν εκκλησία. Προσήλωση, ενδιαφέρον, όρεξη, καταιγισμός από ερωτήσεις επί παντός επιστητού!
Και στο διάλειμμα να μπουκάρουν οι γνωστοί ριζοσπάστες του ελληνικού πανεπιστημίου και να διαμαρτύρονται για τα πάντα: από τις καθαρίστριες ως τα ΜΑΤ στο κέντρο που δεν αφήσανε το λαό να μπει στα προπύλαια, το πρόγραμμα σπουδών, το άσυλο, το ένα και το άλλο. Κάποια από αυτά σωστά, αλλά πάντα τοποθετημένα με μια άποψη που έχει λάθος οπτική γωνία, με κεντρική διάθεση να δημιουργήσει χάσμα ανάμεσα στους ίδιους και σε κάποιους που προσπαθούν να βοηθήσουν.
Τόνισα στο αμφιθέατρο ότι ένας ακαδημαϊκός δάσκαλος οφείλει να μην κάνει εκπτώσεις στην εκπαιδευτική διαδικασία, τουλάχιστον. Πρέπει να είναι συνεπής στο ρόλο του, στο να καθοδηγεί τα νέα, απαίδευτα πνεύματα στην ωρίμανση, να διευρύνει ορίζοντες μάθησης και επιτυχίας, να προσφέρει σκάλες προς τα όνειρα. Με ανθρώπους, όμως, που το μόνο που ξέρουν είναι να φωνάζουν, να κάνουν επίθεση στους πάντες που υποθέτουν οι ίδιοι ότι βρίσκονται απέναντί τους, να περιθωριοποιούνται εθελοντικά και εκουσίως, η εκπαιδευτική διαδικασία για την πλειοψηφία που δε συμμετέχει σε τέτοιες “διαμαρτυρίες” καταστρατηγείται με φασιστικό τρόπο.
Είμαι σίγουρος ότι αρκετοί δε θα συμφωνήσουν μαζί μου ότι η αφισοκουρελαρία δεν είναι απλά αισθητική κατάπτωση, αλλά και θέμα δημόσιας υγιεινής. Σημασία έχει όμως στο τέλος τι νομίζουν οι περισσότεροι και όχι 15 νοματαίοι που γυαλίζει το μάτι τους για λάθος πράγματα. Αυτά ανήκουν αλλού. Όχι στο σήμερα, όχι στο ΕΚΠΑ.
An Isotopia 