Η αρχή έγινε πέρσι με την πρόσκληση να συμμετάσχω σε μια ημερίδα-ενημέρωση για το CERN. Είναι αλήθεια ότι στο τόσο λασπολογημένο ελληνικό σχολείο με τις τόσες ελλείψεις, υπάρχουν πολλοί (το εννοώ ΠΟΛΛΟΙ) καθηγητές και δάσκαλοι που έχουν γνήσιο ενδιαφέρον και θέλουν να καλλιεργήσουν τους εφήβους μας. Δύσκολο έργο και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο εν μέσω της γενικότερης διάβρωσης της κοινωνίας μας.
Η συνέχεια ήρθε φέτος με τη συμπλήρωση 26 ετών από το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνόμπιλ και ενός έτους από το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα. Το ενδιαφέρον των παιδιών αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά αυθεντικό, ζωηρό και πρωτότυπο. Δέχθηκα ερωτήσεις που μου κατέδειξαν τη δίψα των παιδιών για μάθηση έξω από τα στερεότυπα και τη συντηρητίλα που επιβάλλεται στα προγράμματα σπουδών που δίνει το Υπουργείο. Μπορώ να το πω αυτό με βεβαιότητα για τα μαθήματα των Θετικών Επιστημών που διδάσκονται στα Γυμνάσια και τα Λύκεια, ελπίζω να μην είναι ενδεικτικά της γενικότερης κατάστασης (βρίσκω μοναδική την περίπτωση των μαθητών μας να μπορούν να λαμβάνουν κλασσική παιδεία και αρχαία ελληνική γραμματεία στη ΓΛΩΣΣΑ τους).
Την άλλη βδομάδα θα είμαι σε άλλο σχολείο για τελείως διαφορετική και πρωτότυπη εκδήλωση που φαίνεται να οργανώνεται με πολύ μεράκι και ζωηρό ενδιαφέρον από την πλευρά των παιδιών και των δασκάλων τους. Ελπίζω ότι η παρουσία μου θα μπορέσει να βάλει ένα μικρό καρβουνάκι για να διατηρηθεί η φλόγα των παιδιών αυτών για πολλά χρόνια ακόμη. Στερεότυπο μεν, τραγική αλήθεια δε: μόνο αυτοί μπορούν να μας σώσουν. Ας μην τους κάνουμε σαν τα μούτρα μας
tjm++
An Isotopia 