Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα και τον τιτάνιο αγώνα των Ιαπώνων ειδικών μαζί με τους αλλοδαπούς συμμάχους να περιορίσουν την έκλυση ραδιενέργειας, να επαναφέρουν το σύστημα ψύξης σε λειτουργική κατάσταση και να εμποδίσουν την περαιτέρω διασπορά ενεργοποιημένου υλικού στο περιβάλλον.
Η κατάσταση, πέρα από τον τραγικό της χαρακτήρα, διακρίνεται από μια αισιόδοξη προσέγγιση, τουλάχιστον από την πλευρά των Ιαπώνων. Στην αρχή νόμιζα ότι είναι το στυλ “Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία”, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προσπάθειες αποκατάστασης έχουν μια αργή πρόοδο, που όμως δεν παύει να είναι πρόοδος. Αυτό τουλάχιστον μου δίνουν να καταλάβω τα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου και οι καθημερινές εκθέσεις της ΙΑΕΑ. Αν περίμενα να καταλάβω τι γίνεται από τις “ενημερώσεις” του ελληνικού τύπου, ουαί…
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι παρά το ατύχημα και την αβάσταχτη καταστροφή, ο Ιαπωνικός λαός βαδίζει προς ένα ακόμη θαύμα. Είναι η στωικότητα, η υπομονή του, αλλά κυρίως η πειθαρχία του, η οποία με εντυπωσιάζει και με κάνει με παράπονο να λέω “γιατί αυτοί και όχι εμείς”. Εννοώ γιατί εμείς δεν μπορούμε να βαδίσουμε σε ένα τέτοιο δρόμο ανάκαμψης και προσπάθειας για να αποτελματωθούμε από την κατάσταση που μας πνίγει αργά αλλά σταθερά. Η κρίση στη χώρα μας δεν είναι εξαιτίας κάποιου φυσικού φαινομένου και ούτε φυσικά η οικονομία μας έχει να κάνει με τα μεγέθη της Ιαπωνίας. Παρά ταύτα, το φαινόμενο τσουνάμι στο ελληνικό επίπεδο μεταφράζεται μόνο στο οικονομικό επίπεδο και δε φαίνεται να έχει τέλος. Μαζί του δεν έχει τέλος και η κλάψα, η απατεωνιά που συνεχίζεται, η παγαποντιά που έχει γίνει πλέον καταφανέσταστη και ο Έλληνας που γκρινιάζει για το κράτος όταν ο ίδιος είναι ο πρώτος που θα το βιάσει με την πρώτη ευκαιρία.
Αύριο που αναμένεται το “ραδιενεργό νέφος” από τη Φουκουσίμα να προσεγγίσει την ελληνική επικράτεια, τα κανάλια μας αναμένεται να κάνουν και τις συσχετίσεις με την Εθνική Παλιγγενεσία που εορτάζεται ανήμερα με τη Μέρα του Κρίνου. Αναμένεται επίσης να επικρατήσει πανικός και να τελειώσουν τα γάλατα από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Για τους μόνους που είναι καλό το “νέφος” (εκατομμύρια φορές ασθενέστερο από το καθημερινό ποσό ακτινοβολίας που λαμβάνουμε) είναι οι μαϊντανοί. Κάτι κλητήρες, απόμαχοι πυρηνομάχοι, κάτι χαρδαβελικοί ειδικοί που τα ξέρουν όλα και το παίζουν Κασσάνδρες εις βάρος της αφέλειας του λαού, που δε του φτάνουν τα προβλήματά του, τώρα έχει να προσέχει και για τις επιπτώσεις του “νέφους”…
Ποιος ξέρει, ίσως να φταίνε τελικά τα Νεφελίμ και τα Ελοχίμ για τη σημερινή μας κατάντια. Άντε και καλό μας τριήμερο.
Kαλησπέρα,
δείτε εδώ τη περιπλάνηση δύο σημοσιογράφων με ένα μετρητή ραδιενέργειας στην περιοχή γύρω από το πυρηνικό κέντρο:
http://center24.blogspot.com/2011/04/blog-post_1644.html#axzz1Iw15bXLY
LikeLike
Εντυπωσιακό πραγματικά. Αυτό που με καθησυχάζει είναι η απόλυτη ερημιά που ανέφερες. Για τις υπόλοιπες μορφές ζωής, αλλά και για την περιοχή δεν υπάρχει πλέον νόημα. Η ακτίνα των 30 km θα παραμείνει το σύνορο για πολλά πολλά χρόνια (αν το υπολογίσεις με βάση το χρόνο ημιζωής του Cs-137 τότε μιλάμε για 100-120 χρόνια ώστε να πάψει να υπάρχει κίνδυνος). Βέβαια, μετά το Chernobyl, ξέρουμε και ποια είναι τα αντίμετρα για κάποιες οικονομικού -κυρίως – χαρακτήρα αποκαταστάσεις (κυρίως σε ό,τι αφορά τη γεωργία). Και εν καιρώ, αφού αντιμετωπιστεί πλήρως το πρόβλημα, το οποίο ακόμη κρατάει καλά, είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξει δραστηριότητα προς μια τέτοια κατεύθυνση.
LikeLike