Τη μάζεψα από το τελευταίο ράφι του FNAC στη Μητροπόλεως, τελείως
αναπάντεχνα. Με παραξένεψε ότι ήταν ένα από τα λίγα βιβλία που υπήρχαν
στο ράφι σχετικά με τη φιλοσοφία (αν μπορεί κανείς να το αποκαλέσει φιλοσοφικά τα κείμενα του Ραφαηλίδη
στο συγκεκριμένο βιβλίο) της τέχνης ή ακόμη ανάλυσης αισθητικών θεωριών, τεχνοτροπιών κοκ.
Το διάβασα σχεδόν μονορούφι μέσα στο διάλειμμα του Πάσχα και με
κατέκτησε με το περιεχόμενο, τη γραφή του και κυρίως το χιούμορ του
όποτε χρειαζόταν. Θεωρώ ότι ήταν ιδιαίτερα εκπαιδευτική η διαδικασία
ανάγνωσης. Για μένα που είμαι παντελώς άσχετος, αυτή η ιστορική διαδρομή
στην εξέλιξη της αισθητικής θεωρίας, αλλά και της ίδιας της αισθητική
υπήρξε ιδιαίτερα κατατοπιστική. Διασκέδασα ιδιαίτερα με τα σχόλια για
τους/τις κάθε λογής Αηδούς (και όχι αοιδούς) που περνάνε για καλλιτέχνες.
Το έχω συζητήσει ήδη με φίλους που έχουν εντρυφήσει (τουλάχιστον
περισσότερο από μένα) στα κείμενα του εκλιπόντος και με παρότρυναν να
συνεχίσω και με άλλα του βιβλία. Η επόμενη βιβλιοεξόρμηση θα είναι
σίγουρα πιο στοχευμένη. Αυτό που θα μου μείνει σίγουρα είναι η
ετυμολογική καταγωγή της λέξης ερασιτέχνης: αυτός που
είναι εραστής της τέχνης (και άρα δε στοχεύει σε οικονομικό όφελος από την τέχνη).
An Isotopia 